To pretend that newspapers and television channels are neutral arbiters of such matters is to ignore their place at the corrupt heart of the establishment. At the US conventions, to give one small example, the Washington Post, the Atlantic and Politico were paid by the American Petroleum Institute to host a series of discussions, at which climate science deniers were represented. The pen might be mightier than the sword, but the purse is mightier than the pen.

Why should we trust multinational corporations to tell us the truth about multinational corporations? And if they cannot properly inform us about the power in which they are embedded, how can they properly inform us about anything?

Sourced through Scoop.it from: www.theguardian.com

Journalisten vallen nog steeds in katzwijm voor een gesprek met een minister of staatssecretaris of – het hoogst haalbare- een C.E.O. Voor de ‘CEO’ van een windmolen, of van een energiecoöperatie  -steevast aangeduid met ‘initiatiefnemer-‘ is de opiniepagina de aangewezen plek of is ruimte voor een human interest verhaaltje – altijd leuk op z’n tijd.

Alleen Trouw en BNR “look at both sides of the fences” – maar er is werkelijk niemand die zich afvraagt waarom die fences er überhaupt nog zijn. Het gaat om onze toekomst – en die ligt niet – kan een zieltogende industrie nog duidelijker aangeduid worden?- bij C.E.O.’s uit de fossiele industrie.